Een bries omvat de zachtheid, de klanken strelen de toon van mijn hart. Heilig ontwakend zand glipt door mijn vingers, en de tranen komen. Ze mogen er zijn, en in dat moment is het niet nodig te voelen waarom ze er zijn.
Ik kijk naar de kleuren van het Al, en groet de Godin. Haar taal is mijn taal, is de taal van moeder Aarde. In gedachten nu, loop ik even terug daar, maar nu alleen. Ik vang het beeld van haar vleugels. Het zand kleurt gouden stralen, en daar, daar ligt ze. De zachte bries brengt haar in beweging, en ze wil vliegen. Maar de Aarde houdt haar vast, want de Aarde wil vliegen met haar. En dus blijft ze daar, haar zachtheid omarmt het zand, en de Zon geeft zijn laatste gloed. Ze lacht, door te dansen op zijn wind, die hij stuurde. Ze lacht, en ik lach terug, naar haar, naar het levende Zand, de Zon in zijn gouden gloed, en de Koningin daarboven~
Geen opmerkingen:
Een reactie posten