Vuurwater

Jij kwam
raakte mij in het centrum van mijn hart
waar water stroomde
naar mondingen van dieptes ongekend
scheen jij met gouden gloed
hittegolvende slagen van passie

© CC, 2010

Zeevrouw~

De liefde is voor haar bestemd, de hartstochten ongeremd, zij laat mijn lichaam vloeiend vormen, de eenvoud teruggebracht naar zee. Onder water vormt haar huid, de sporen van zoutzeegeluid.
Ze ontwaakt in de nacht, waar ik al levens op haar wacht. Zij sluipt in mijn huid, kust mij teder-vederlicht. Ik wikkel mij in haar zijden zachtheid, ze vertelt mij over de Oudheid. En als de morgen dan ontwaakt, ligt ze naast mij, verfijnd naakt. Ik fluister haar kussen terwijl ze slaapt, en ik waak, waak over haar. Ik schrijf mijn boodschap op haar rug, ze vertellen haar; 'Vertrouw.. vertrouw, mijn Zeevrouw~' Beeld, © www.artalice.nl

Ik ben diep onder de indruk van de werken van Alice Buis. (www.alicebuis.nl)
Heb haar een mail gestuurd en gevraagd of ze het goed vindt als ik schrijf op het gevoel wat ik krijg bij haar kunst.
En dus na toestemming nu hier de eerste~








'Dans met mij, in de gloed van mijn glanzend waterrijk, in de warmte van jouw krachtige zonnegloed. Waar wij ons baden in een hemels licht, doordrenkt met de geur van mirre, en de kleuren van de zonnekracht, draaiend om zijn maan'.

Haar lijfje draaide met passie, haar zijden rok zwierde in het rond, haar handen naar hem gericht en energetisch verbonden met zijn mannelijke kracht, Daar. Ze wist dat hij haar zou zien, Hier. Stralend in haar liefdeslicht kwam ze binnen in zijn Ziel.
De kracht brulde haar naam, verlangde naar haar, en liet het heelal licht vormen in kleuren die samenvoegden naar de toon van Liefde, de Liefde van Water en haar Vuur~

© Alice Buis
© CC~

Door de Angsten naar de Liefde

Zijn geest reikte verder dan zijn stem. In de hoop dat ze hem zou horen. Hij zocht de Godin, waar hij zijn hart had achtergelaten. Diep in het woud was hij tot de ontdekking gekomen dat alleen, alleen was. Hiervoor had hij diepe dalen moeten doorgronden, er recht doorheen moeten gaan, om het gevoel te ervaren van het alleen zijn. De angsten overvielen hem als de duivels van vroeger in zijn dromen toen hij nog een klein mannetje was. Toch had hij door die angsten moeten gaan, altijd. Nu echter was de tijd daar dat hij in de stilte de angsten toeliet. En daar, dwars door alle geluiden heen ving hij haar stralende klanken. Dat was zijn zoenoffer voor alle angsten geleefd en beleefd. Hier in dit dal zag hij de wonderlijke kleuren van waar hij vandaan kwam, en niets kon hem meer tegenhouden. De aardse beslommeringen sloegen om naar innerlijke stilte. Zijn reis had hem nu hier gebracht, en ongetwijfeld zou het weer een andere wending gaan nemen maar daar dacht hij nu niet aan. Hij dacht eigenlijk nergens aan, want zijn hart sloeg nu haar slagen. Vertrouwd, immens en helend.

Daar was ze. En achter hem bevonden zich nog altijd de duistere geesten. Ze konden hem niet raken, haar ogen van kristal brachten het licht naar het duister. Langzaam liep hij haar richting op. Zou ze hem ontvangen, na alle levens van verdriet en wagen en wachten in de liefde?
Hij wist het antwoord wel. Het lag immers daar in het diepste van zijn ziel, daar waar haar ziel zich ook bevond.



© CC, 2010

Mijn Liefste kwam
nam een traan mee vanaf de maan
liet haar glijden langs mijn ruggegraat
ik zag de warmte in zijn ogen
de scherpte van zijn kaaklijn
het verlangen rond zijn mond
en de slagen in zijn haar
zijn lippen vormden woorden
die kwamen met de fluister van de wind
'heb geduld mijn Liefste',
Ik sloeg mijn schouders neer
tekende in het gouden zand mijn antwoord
knielde-
en voelde de weg van de traan
terug naar mijn Hart~

© CC, 2010

Ster

Wijsheid omringt je
ik neem je mee
reizend langs je levenslijnen
ervaar je de kracht

gesloten deuren
openen zich in je hart
als het pijn doet
'pak mijn hand'

we naderen Moeder Aarde
tenen raken het levende zand
graaf je onder en aanschouw
ontelbare schatten door haar gegeven

het zand geeft je lucht
adem in en ze voedt
en vindt haar weg naar jouw kracht
je zwemt in liefde

je voelt, maar denkt nog te veel
ik bouw mijn warmte om je heen
we dwalen door het woud
de bomen verkondigen de verhalen van weleer

de kracht van de zon
draait om de magie van de maan
je ogen sprankelen
je wilt je laten gaan

maar de muren omringen
je zuiver geweten
ik zie in je geest
pellend de laatste lagen

we reizen in oneindig
ik blijf aan je zijde
en zie wanneer je wilt vluchten
daar, waar je lichte ogen donker kleuren

daar ben ik, om je val te vangen
het is mijn ingefluisterde missie
door de winden van de oneindige zee
jij bent mijn Ster

ontvangen door de Gouden Zon
waar mijn liefde door jou schijnt
raken jouw stralen tot in oneindig
en glimlach ik om de betovering~

© CC, 2010

SandFeather

Een bries omvat de zachtheid, de klanken strelen de toon van mijn hart. Heilig ontwakend zand glipt door mijn vingers, en de tranen komen. Ze mogen er zijn, en in dat moment is het niet nodig te voelen waarom ze er zijn.
Ik kijk naar de kleuren van het Al, en groet de Godin. Haar taal is mijn taal, is de taal van moeder Aarde. In gedachten nu, loop ik even terug daar, maar nu alleen. Ik vang het beeld van haar vleugels. Het zand kleurt gouden stralen, en daar, daar ligt ze. De zachte bries brengt haar in beweging, en ze wil vliegen. Maar de Aarde houdt haar vast, want de Aarde wil vliegen met haar. En dus blijft ze daar, haar zachtheid omarmt het zand, en de Zon geeft zijn laatste gloed. Ze lacht, door te dansen op zijn wind, die hij stuurde. Ze lacht, en ik lach terug, naar haar, naar het levende Zand, de Zon in zijn gouden gloed, en de Koningin daarboven~

SoaringSpirits~