Door de Angsten naar de Liefde

Zijn geest reikte verder dan zijn stem. In de hoop dat ze hem zou horen. Hij zocht de Godin, waar hij zijn hart had achtergelaten. Diep in het woud was hij tot de ontdekking gekomen dat alleen, alleen was. Hiervoor had hij diepe dalen moeten doorgronden, er recht doorheen moeten gaan, om het gevoel te ervaren van het alleen zijn. De angsten overvielen hem als de duivels van vroeger in zijn dromen toen hij nog een klein mannetje was. Toch had hij door die angsten moeten gaan, altijd. Nu echter was de tijd daar dat hij in de stilte de angsten toeliet. En daar, dwars door alle geluiden heen ving hij haar stralende klanken. Dat was zijn zoenoffer voor alle angsten geleefd en beleefd. Hier in dit dal zag hij de wonderlijke kleuren van waar hij vandaan kwam, en niets kon hem meer tegenhouden. De aardse beslommeringen sloegen om naar innerlijke stilte. Zijn reis had hem nu hier gebracht, en ongetwijfeld zou het weer een andere wending gaan nemen maar daar dacht hij nu niet aan. Hij dacht eigenlijk nergens aan, want zijn hart sloeg nu haar slagen. Vertrouwd, immens en helend.

Daar was ze. En achter hem bevonden zich nog altijd de duistere geesten. Ze konden hem niet raken, haar ogen van kristal brachten het licht naar het duister. Langzaam liep hij haar richting op. Zou ze hem ontvangen, na alle levens van verdriet en wagen en wachten in de liefde?
Hij wist het antwoord wel. Het lag immers daar in het diepste van zijn ziel, daar waar haar ziel zich ook bevond.



© CC, 2010

Mijn Liefste kwam
nam een traan mee vanaf de maan
liet haar glijden langs mijn ruggegraat
ik zag de warmte in zijn ogen
de scherpte van zijn kaaklijn
het verlangen rond zijn mond
en de slagen in zijn haar
zijn lippen vormden woorden
die kwamen met de fluister van de wind
'heb geduld mijn Liefste',
Ik sloeg mijn schouders neer
tekende in het gouden zand mijn antwoord
knielde-
en voelde de weg van de traan
terug naar mijn Hart~

© CC, 2010

Ster

Wijsheid omringt je
ik neem je mee
reizend langs je levenslijnen
ervaar je de kracht

gesloten deuren
openen zich in je hart
als het pijn doet
'pak mijn hand'

we naderen Moeder Aarde
tenen raken het levende zand
graaf je onder en aanschouw
ontelbare schatten door haar gegeven

het zand geeft je lucht
adem in en ze voedt
en vindt haar weg naar jouw kracht
je zwemt in liefde

je voelt, maar denkt nog te veel
ik bouw mijn warmte om je heen
we dwalen door het woud
de bomen verkondigen de verhalen van weleer

de kracht van de zon
draait om de magie van de maan
je ogen sprankelen
je wilt je laten gaan

maar de muren omringen
je zuiver geweten
ik zie in je geest
pellend de laatste lagen

we reizen in oneindig
ik blijf aan je zijde
en zie wanneer je wilt vluchten
daar, waar je lichte ogen donker kleuren

daar ben ik, om je val te vangen
het is mijn ingefluisterde missie
door de winden van de oneindige zee
jij bent mijn Ster

ontvangen door de Gouden Zon
waar mijn liefde door jou schijnt
raken jouw stralen tot in oneindig
en glimlach ik om de betovering~

© CC, 2010

SandFeather

Een bries omvat de zachtheid, de klanken strelen de toon van mijn hart. Heilig ontwakend zand glipt door mijn vingers, en de tranen komen. Ze mogen er zijn, en in dat moment is het niet nodig te voelen waarom ze er zijn.
Ik kijk naar de kleuren van het Al, en groet de Godin. Haar taal is mijn taal, is de taal van moeder Aarde. In gedachten nu, loop ik even terug daar, maar nu alleen. Ik vang het beeld van haar vleugels. Het zand kleurt gouden stralen, en daar, daar ligt ze. De zachte bries brengt haar in beweging, en ze wil vliegen. Maar de Aarde houdt haar vast, want de Aarde wil vliegen met haar. En dus blijft ze daar, haar zachtheid omarmt het zand, en de Zon geeft zijn laatste gloed. Ze lacht, door te dansen op zijn wind, die hij stuurde. Ze lacht, en ik lach terug, naar haar, naar het levende Zand, de Zon in zijn gouden gloed, en de Koningin daarboven~

SoaringSpirits~